Monika Stolarska, urodzona w 1986 roku w Warszawie. Artystka wizualna, pedagożka.
2005-2011 – studia na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, Dyplom Magistra Sztuki z wyróżnieniem dziekańskim uzyskany na wydziale Malarstwa w pracowni prof. Wiesława Szamborskiego ze specjalizacją dodatkową w pracowni Sztuki w Przestrzeni Publicznej prof. Mirosława Duchowskiego. 2009 – półroczne stypendium na Akademii Sztuk Pięknych w Sofii, Bułgaria. Statement: W swoich pracach poruszam się pomiędzy rozmaitymi symbolami. Posługuję się archetypami ze świata natury takimi jak; góra, księżyc, horyzont, woda, ogień, droga etc. Bliski jest mi język geometrii, otwiera on przestrzeń do interpretacji na poziomie zmysłu i intuicji. Inspiruje mnie konstruktywizm oraz architektura modernizmu. Odnajduję w tych nurtach rytmy oraz zjawiska, które widzę w naturze, ludzką próbę pogodzenia świata ducha i materii. Często impulsem do dalszej pracy jest dla mnie wizualne i emocjonalne doświadczenie świata przyrody, przetwarzam swoje odczucia, zarejestrowane obrazy, intuicyjne tropy tworząc z nich własny język plastyczny. Interesują mnie związki, badanie granicy gdzie kończy się człowiek a zaczyna przyroda, relacje i powiązania z nią, wzajemny wpływ, odnajdywanie siebie w świecie oraz świata w sobie.
Wszystko jest wnętrzem
Rozczapierzona przyroda zmienia się w przypominająca ludzką skórę tkaninę, by zaraz potem przepoczwarzyć się w wirującą w nieskończoność, abstrakcyjną formę. Artystka tworzy wizualny esej o tajemniczej złożoności świata. Czasem nawiązując do zaczerpniętych z matematyki i fizyki kwantowej pojęć, czasem wychodząc od czysto formalnego zachwytu nad paradoksalnymi strukturami z dziedziny nauki, przygląda się ich odbiciom w codziennych rzeczach i sytuacjach. Ciąg Fibonacciego, Wstęga Möbiusa, fraktale czy Butelka Kleina prowadzą nas konsekwentnie do bezpretensjonalnych pejzaży – i z powrotem. Monika Stolarska zaprasza nas do wnętrza, które nie istnieje, gdy wszystko się nim staje.
tekst oraz opieka kuratorska – Milena Soporowska