Projekt Wolskiego Centrum Kultury
Partnerzy: TR Warszawa, Dom Białoruski w Warszawie
Honorowy Patronat nad wydarzeniem objął Prezydent m.st. Warszawy, Rafał Trzaskowski
Projekt wspiera Burmistrz Dzielnicy Wola Krzysztof Strzałkowski
Inicjatorami Alei Wschodzącego Słońca są redaktor Bartosz T. Wieliński (Gazeta Wyborcza) i Wolskie Centrum Kultury
Współfinansowane ze środków Samorządu Województwa Mazowieckiego
Współfinansowane ze środków miasta stołecznego Warszawy
Kalendarz:
Koncepcja i kompozycja instalacji: Paweł Althamer, Grzegorz Jarzyna, Anna Axer-Fijałkowska
Koncepcja merytoryczna projektu: Michał Mioduszewski
Kierowniczka produkcji i koordynatorka procesu skanowania postaci: Monika Dziekan, Mirosława Bartsch
Postaci i postawy prezentowane w instalacji artystycznej inspirowane działalnością: Andżeliki Borys, Alany Gebremariam, Natalii Hershe, Maryi Kalesnikavaej, Andrzeja Poczobuta.
Osoby pozujące do instalacji: Alesia Bardukhayeva-Arol (aktorka) Izabella Dudziak (aktorka TR Warszawa), Magdalena Sildatk (Akademia Teatralna im. Aleksandra Zelwerowicza), Monika Szufladowicz (Akademia Teatralna im. Aleksandra Zelwerowicza), Bartosz T. Wieliński (redaktor Gazety Wyborczej).
Paweł Althamer, Grzegorz Jarzyna i Anna Axer-Fijałkowska wraz z Wolskim Centrum Kultury i TR Warszawa przygotowują rzeźbę i akcję artystyczną przypominającą o sytuacji opozycjonistek, dziennikarzy, artystek białoruskich więzionych w Białorusi.
Punktem wyjścia, do realizacji tych zdarzeń jest sytuacja dziennikarza, korespondenta Gazety Wyborczej w Białorusi Andrzeja Poczobuta, Andżeliki Borys – działaczki polskiej mniejszości w Białorusi, więzionych przez reżim Łukaszenki, a także Marii Kalesnikovej – flecistki i opozycjonistki skazanej na 11 lat ciężkiego więzienia, Natalii Hershe i Alany Gebremariam, których postawa i doświadczenia stały się inspiracją do realizacji akcji artystycznej. Historie te, wybrane intuicyjnie spośród wielu wskazań symbolicznie odnoszą się do wszystkich walczących o demokrację i cierpiących z tego powodu Białorusinek i Białorusinów.
Historie i doświadczenia osób, które stały się inspiracją do pracy artystów są uniwersalne i reprezentują odwagę i determinację wszystkich osób represjonowanych przez reżim Łukaszenki.
Postaci i postawy zawarte w instalacji artystycznej przedstawione zostaną w sytuacji z przyszłości – ujęcie radości ze zwycięstwa, pokonania reżimu, a z perspektywy dnia dzisiejszego zwiastującej zwycięstwo i spotkanie w wolności. Kompozycja ta, to wypowiedź artystyczna działająca zarówno jako samospełniające się proroctwo, jak i przypominająca opinii publicznej w jakim celu oraz z jakiego powodu osoby te odsiadują okrutne wyroki. Opowieść ta skłaniać ma do przemyśleń, przypomnienia opinii publicznej, że w Białorusi walka o demokrację trwa a wielu Białorusinów i Białorusinek jest więzionych.
Павал Альтгамер, Рыгор Яжына і Ганна Аксер-Фіялкоўская разам з Вольскім цэнтрам культуры і тэатрам «TR» у Варшаве рыхтуюць скульптуру і мастацкую акцыю, якая б мела нагадваць аб зняволеных у Беларусі беларускіх апазіцыянерках, журналістах і мастаках.
Зыходным пунктам для рэалізацыі гэтых падзей стала сітуацыя журналіста, карэспандэнта «Газеты Выборчай» у Беларусі Андрэя Пачабута, Анжалікі Борыс – актывісткі польскай меншасці ў Беларусі, зняволеных рэжымам Лукашэнкі, а таксама Марыі Калеснікавай – флейтысткі і апазіцыянеркі, асуджанай на 11 гадоў строгага рэжыму, Наталлі Хершэ і Аланы Гебрэмарыям, пазіцыя і вопыт якіх сталі стымулам да рэалізацыі мастацкай акцый. Гэта гісторыі, адабраныя інтуітыўна з-пасярод мноства рэкамендацый, якія сімвалічна тычацца ўсіх беларусаў і беларусак, якія змагаюцца за дэмакратыю і пакутуюць за гэта.
Гісторыі і вопыт людзей, якія сталі крыніцай натхнення для мастакоў, — універсальныя і паказваюць мужнасць і рашучасць усіх людзей, рэпрэсіраваных рэжымам Лукашэнкі.
Фігуры і ўстаноўкі, якія ўтвараюць змест мастацкай інсталяцыі, будуць мець форму паслання з будучыні — будуць паказваць радасць перамогі, перамогі над рэжымам, а з перспектывы сённяшняга дня — прадвяшчаць перамогу і сустрэчу на свабодзе. Гэтая кампазіцыя — мастацкае выказванне, якое дзейнічае як самавыканальнае прароцтва, а таксама нагадвае грамадскай думцы, з якой мэтай і па якой прычыне гэтыя людзі адбываюць жорсткае пакаранне. Гэтая гісторыя прымушае задумацца, нагадвае грамадскасці, што ў Беларусі барацьба за дэмакратыю працягваецца, а многія беларусы і беларускі заключаны ў турму.
This project draws on the situation of political prisoners in Belarus: Andrzej Poczobut, journalist, Gazeta Wyborcza’s correspondent in Belarus; Andżelika Borys, activist of the Polish minority in Belarus, both currently imprisoned by the Lukashenka regime; Maria Kalesnikava, flautist and opposition leader sentenced to 11 years in a penal colony; as well as Natallia Hershe and Alana Gebremariam, whose attitude and experience served as inspiration for this installation. These narratives, intuitively chosen from among many others, symbolically refer to all Belarussians who fight and suffer for democracy. The stories and experiences of the protagonists are universal, representing the courage and determination of all those repressed by the Lukashenka regime.
The persons and attitudes in the installation will be presented in a future situation, rejoicing their victory following the collapse of Lukashenka’s regime. Seen today, it will herald their future triumph, a meeting in freedom. This composition is an artistic statement meant to act as a self-fulfilling prophecy and remind the public of the reasons and motives why these people have been given such cruel prison sentences. The narrative is meant to provoke reflection and alert the public to the ongoing struggle for democracy in Belarus and the many Belarussian men and women who remain imprisoned.
Authors: Paweł Althamer, Grzegorz Jarzyna, Anna Axer-Fijałkowska
Curated by Michał Mioduszewski
Produced by Monika Dziekan, Mirosława Bartsch
The persons and attitudes presented in the installation are inspired by the work of: Andżelika Borys, Alana Gebremariam, Natallia Hershe, Maria Kalesnikava and Andrzej Poczobut.
Posing for the installation are: Alesia Bardukhayeva-Arol (actor), Izabella Dudziak (actor, TR Warsaw), Magdalena Sildatk (Aleksander Zelwerowicz Theatre Academy), Monika Szufladowicz (Aleksander Zelwerowicz Theatre Academy), Bartosz T. Wieliński (Gazeta Wyborcza editor).
Organization: Wola Cultural Centre
Partners: TR Warsaw, Belarussian House in Warsaw
(Etap 1) Aleja Wschodzącego Słońca / Rekonstrukcja przyszłości – skanowanie. (17.02.2022)
Rekonstrukcja przyszłości to akcja będąca preludium do instalacji artystycznej Aleja Wschodzącego Słońca. Zrealizowała ją w TR Warszawa grupa artystów i artystek, w której skład wchodzą: artysta wizualny Paweł Althamer, reżyser Grzegorz Jarzyna. kostiumografka Anna Axer Fijałkowska, aktorki Alesia Bardukhayeva-Arol, Izabella Dudziak, Magdalena Sildatk, Monika Szufladowicz oraz redaktor Bartosz T. Wieliński. Celem akcji było zrekonstruowanie sytuacji z przyszłości – spotkania po zwycięstwie nad reżimem Łukaszenki. Osoby biorące udział w rekonstrukcji, inspirowane odwagą i doświadczeniami represjonowanych aktywistów i aktywistek białoruskich, stworzyły kompozycję – wyobrażenie radości ze zwycięstwa i odzyskania wolności. Kompozycja została zarejestrowana skanerem 3D i przeniesiona w sferę cyfrową. Zarejestrowany materiał posłuży do stworzenia instalacji artystycznej.
Przewrotnie ich (ludzi z przyszłości, przyszłych zwycięzców) przeszłość jest naszą teraźniejszością a nasza teraźniejszość jest ich (osób dziś więzionych) przyszłością. – Michał Mioduszewski
(Etap 2) Prezentacja bozzetto rzeźby 24.03.2022 r. Wolskie Centrum Kultury ul. Działdowska 6.
Prezentacja bozzetto (modelu) rzeźby Aleja Wschodzącego Słońca to zapowiedź powstania instalacji artystycznej, która zlokalizowana będzie w parku im. Edwarda Szymańskiego na Woli. Odsłonięcie planowane jest w II połowie 2022 r. Prezentacja bozzetto odbywa się w przeddzień 104. rocznicy uzyskania przez Białoruś niepodległości. Wydarzenie będzie miało formę wernisażu z udziałem zespołu twórców i twórczyń, osób pozujących do rzeźby oraz redaktora Bartosza T. Wielińskiego, inicjatora projektu.
Celem projektu “Aleja Wschodzącego Słońca” jest przypomnienie o dramatycznej sytuacji opozycjonistek i opozycjonistów białoruskich sprzeciwiających się reżimowi Łukaszenki oraz o więzionych przez reżim białoruski: dziennikarzu “Gazety Wyborczej” Andrzeju Poczobucie i działaczce mniejszości polskiej w Białorusi Andżelice Borys. 25 marca obchodzony jest w Białorusi jako Dzień Wolności – święto upamiętniające rocznicę narodzin pierwszej białoruskiej niepodległości w 1918 r., nieuznawane przez reżim Łukaszenki. 25 marca przypada również pierwsza rocznica aresztowania Andrzeja Poczobuta.
Odsłonięcie rzeźby jest planowane na II połowę 2022 r.
(Etap 3) Aleja Wschodzącego Słońca – rzeźba w przestrzeni publicznej II połowa 2022 r.
Paweł Althamer, Grzegorz Jarzyna i Anna Axer-Fijałkowska wraz z Wolskim Centrum Kultury i TR Warszawa przygotowują rzeźbę i akcję artystyczną przypominającą o sytuacji białoruskich działaczy i działaczek opozycji więzionych i prześladowanych w Białorusi.
Inspiracją do projektu są biografie i działalność następujących osób: Andrzeja Poczobuta – dziennikarza, korespondenta Gazety Wyborczej w Białorusi, Andżeliki Borys – działaczki polskiej mniejszości, Marii Kalesnikavej – flecistki i opozycjonistki skazanej na 11 lat ciężkiego więzienia, Natalii Hershe i Alany Gebremariam. Ich historie, wybrane intuicyjnie spośród wielu podobnych symbolicznie odnoszą się do wszystkich walczących o demokrację i cierpiących z tego powodu Białorusinek i Białorusinów. Napaść Rosji na Ukrainę wprowadziła dodatkowe znaczenia do projektu, który wyraża nadzieję na pokój i zwycięstwo nad autorytarnymi reżimami.
Historie i doświadczenia osób, które stały się inspiracją do pracy artystów są uniwersalne i reprezentują odwagę i determinację wszystkich osób represjonowanych przez reżim Łukaszenki. – Michał Mioduszewski
Postaci i postawy odzwierciedlone w instalacji artystycznej przedstawione zostaną w formie obrazu z przyszłości – będzie to wizja radości ze zwycięstwa i pokonania reżimu, zwiastująca spotkanie w wolności. Kompozycja Aleja Wschodzącego Słońca to artystyczna wypowiedź – samospełniające się proroctwo, a zarazem forma przypomnienia o wszystkich osobach, walczących o demokrację w Białorusi i z tego powodu prześladowanych.
(Etap 4) Aleja Wschodzącego Słońca – koniec prac artystycznych i performance
Paweł Althamer zakończył prace artystyczne nad rzeźbą Aleja Wschodzącego Słońca. Zanim powstaną właściwe odlewy postaci przedstawiających opozycjonistów, odbył się ujmujący performance w parku im. Edwarda Szymańskiego w Warszawie, gdzie docelowo rzeźba ma być eksponowana. Autorzy projektu ustawili tam gotowe formy wykonane w technice 3d i pomalowali je na złoty kolor, prezentując widok przyszłej instalacji, która ma w przyszłości przypominać przechodniom o represjonowanych białoruskich opozycjonistach.
Kolejnym etapem będzie wykonanie odlewów aluminiowych pomnika i ustawienie już jako stała ekspozycja w warszawskim parku im. Edwarda Szymańskiego. Nadal poszukiwane są środki finansowe, które pozwolą pomysłodawcom i realizatorom, na ukończenie tego jakże ważnego i oryginalnego projektu.
Równolegle do realizacji instalacji artystycznej powstaje film wykonany w technice VR (Virtual Reality), stworzony przez artystę młodego pokolenia Mateusza Kowalczyka.
Autor zdjęć: Dariusz Piątkowski
Wolność jest dla mnie przestrzenią ducha, ja się czuję wolny w tym momencie kiedy mam jakąś przestrzeń do myślenia, kiedy nikt mnie nie ogranicza. Ważna jest dla mnie wolność artystyczna co znaczy, że w pewnej harmonii z innymi można formułować idee które są ważne dla innych. Wolność to przestrzeń ducha.
– Grzegorz Jarzyna
Rzeźbię wspólnie z innymi artystami figuratywną kompozycję, którą można by nazwać pomnikiem, ale nie trzeba tego robić, dedykowaną uwięzionym na Białorusi wolnomyślicielom.
– Paweł Althamer
Ta rzeźba jest artystyczną odpowiedzią na przemoc. Współpraca zamiast dominacji, zamiast rządzenia współzarządzanie. Wybraliśmy tradycyjną technikę stwarzania pomnika w trwałym materiale, znaleźliśmy już miejsce, formę, pomysł, i znaleźliśmy sojuszników. Pracujemy z Anią Axer-Fijałkowską, Grzegorzem Jarzyną, i z kolejnymi ludźmi, który przyłączyli się do naszego projektu i których nazwiska powinny ujawnić się w całej tej historii. Rzeźba będzie wykonana w ponadnaturalnej skali, nieco większa niż naturalna wielkość człowieka, zamierzamy umieścić ją w parku Szymańskiego. Jest to dosyć żmudny proces, ale małymi krokami przy współpracy zaprzyjaźnionego zakładu-odlewni będziemy chcieli uczynić z tego wyraźny gest solidarności z uwięzionymi i przypomnieć, że naturą naszą człowieczą jest być wolnymi.
– Paweł Althamer
Wolność polityczna to jest na pewno to, że mogę się wyrażać, i że mogę manifestować to, jakie są moje poglądy i to, że nie muszę się zgodzić z większością i to, że mogę się przeciwstawiać temu, co mnie spotyka i temu jakie są rządy polityczne.
– Anna Axer Fijałkowska
Historie i doświadczenia osób, które stały się inspiracją do pracy artystów są uniwersalne i reprezentują odwagę i determinację wszystkich osób represjonowanych przez reżim Łukaszenki.
– Michał Mioduszewski
Andżelika Borys (biał. Анжаліка Борыс; ur. 14 października 1973) – polska nauczycielka na Białorusi, działaczka mniejszości polskiej na Białorusi, w latach 2005–2010 i od 2016 przewodnicząca Związku Polaków na Białorusi. Za swoją działalność niejednokrotnie ścigana przez białoruski wymiar sprawiedliwości. Od marca 2005 była kilkadziesiąt razy przesłuchiwana przez KGB, prokuraturę oraz milicję. Kilkakrotnie skazana na wysokie kary grzywny oraz aresztu. 23 marca 2021 Andżelika Borys została aresztowana. Od tego czasu pozostaje w areszcie. Postawiono jej zarzuty dotyczące podżegania do nienawiści na tle etnicznym oraz rehabilitacji nazizmu za co grozi jej od 5 do 12 lat pozbawienia wolności.
Alana Gebremariam (biał. Алана Гебрэмарыям; ur. 7 marca.1997 r.) – członkini głównego składu Rady Koordynacyjnej, aktywistka Białoruskiego Stowarzyszenia Studentów i Bloku Młodzieżowego. Została zatrzymana 12 listopada 2020 r. w ramach sprawy karnej z art. 342 cz. 1 Kodeksu Karnego Republiki Białorusi (organizacja lub udział w akcjach grupowych, które poważnie naruszają porządek publiczny). W mieszkaniu aktywistki przeprowadzono rewizję. Alana była przetrzymywana w areszcie śledczym KGB. 16 lipca 2021 r. została skazana na dwa lata i sześć miesięcy więzienia.
Maryia Kalesnikava (biał. Марыя Аляксандраўна Калеснікава; ur. 24 kwietnia 1982) – białoruska flecistka, dyrygentka, feministka, działaczka polityczna, podczas wyborów prezydenckich 9 sierpnia 2020 koordynatorka sztabu Wiktara Babaryki i jedna z liderek opozycji. Więzień polityczny i więzień sumienia. Została zatrzymana i jest podejrzana o popełnienie przestępstwa z części 3 art. 361 kodeksu karnego. Skazana na 11 lat pozbawienia wolności.
Natallia Hersche (biał.: Наталля Хершэ; ur. 20 października 1969) – urodzona na Białorusi więźniarka polityczna, posiadająca obywatelstwo białoruskie i szwajcarskie. Podczas protestów w Białorusi wyrwała milicjantowi kominiarkę, po czym została skazana na dwa i pół roku więzienia, część kary odbywając w zakładzie karnym dla mężczyzn. Odmówiła prośby o ułaskawienie. Została zwolniona w lutym 2022 r. po tym, jak Szwajcaria wysłała na Białoruś ambasadora, przerywając izolację dyplomatyczną kraju.
Andrzej Poczobut (biał. Андрэй Пачобут, ur. 16 kwietnia 1973) – polsko-białoruski dziennikarz, publicysta i bloger związany z Grodnem, działacz mniejszości polskiej na Białorusi i więzień polityczny. Od 2006 jest korespondentem „Gazety Wyborczej” w Grodnie. Należy do przeciwników Aleksandra Łukaszenki, którego reżim niejednokrotnie krytykował w swoich artykułach. Za działalność społeczną i dziennikarską wielokrotnie zatrzymywany i aresztowany. Zatrzymany 25 marca 2021 r.
Paweł Althamer – rzeźbiarz, performer, akcjoner, twórca instalacji i filmów wideo. W latach 1988-1993 studiował na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie uzyskał dyplom w pracowni Grzegorza Kowalskiego. Wspólnie z Katarzyną Kozyrą, Jackiem Adamasem i Jackiem Markiewiczem tworzył jedno z czołowych ugrupowań młodej sztuki polskiej lat 90. czyli “Pracownię Kowalskiego” (Kowalnię). Jest laureatem prestiżowej nagrody Vincenta Van Gogha, przyznawanej przez holenderską Fundację de Broere (2004). Stosuje nietypowe materiały, przede wszystkim podkreślające organiczność, materialność i tymczasowość ludzkiego ciała. Jego działalność przyczyniła się do przedefiniowania pojęcia „rzeźba społeczna”. Używa bardzo różnych technik i sposobów działania, pracuje zarówno w polu rzeźby figuralnej, jak i akcji i interwencji społecznych. Znany jest z bezkompromisowości i wierności swojemu artystycznemu powołaniu. Mieszka w Warszawie. Współpracuje z Fundacją Galerii Foksal.
Grzegorz Jarzyna – reżyser teatralny, operowy i filmowy, dyrektor artystyczny TR Warszawa. Absolwent Wydziału Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego i Wydziału Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie. Zadebiutował głośnym “Bzikiem tropikalnym” według Stanisława Ignacego Witkiewicza (Teatr Rozmaitości, 1997). Twórca wielu oper i spektakli teatralnych, takich jak: “Niezidentyfikowane szczątki ludzkie” Brada Frasera (Teatr Dramatyczny w Warszawie, 1998), “Magnetyzm serca” na podstawie “Ślubów panieńskich” Aleksandra Fredry (Teatr Rozmaitości, 1999), “Doktor Faustus” Tomasza Manna (koprod. Teatr Polski we Wrocławiu, Hebbel-Theatre w Berlinie, projekt THEOREM, 1999), “Książę Myszkin” według “Idioty” Fiodora Dostojewskiego (Teatr Rozmaitości, 2000), “4.48 Platz w Berlinie, 2009), “2007: Macbeth” według Williama Shakespeare’a (TR Warszawa, 2005), “T.E.O.R.E.M.A.T” oparty na filmie Pier Paolo Pasoliniego “Teoremat” (TR Warszawa, 2009), “Druga kobieta” na podstawie scenariusza filmu Johna Cassavetesa “Opening night” (TR Warszawa, 2014), “Męczennicy” na podstawie dramatu Mariusa von Mayenburga (TR Warszawa, 2015), “Iwona, księżniczka Burgunda” Witolda Gombrowicza (koprod. Theatre of Nations, Moskwa, TR Warszawa, 2016), “G.E.N” (TR Warszawa, 2017), “Dwa miecze” (koprod. Beijing Propel Performing Arts&Media Co., Ltd. Shanghai Theatre Academy, TR Warszawa, 2018) oraz “G.E.N VR”, czyli pierwsze na świecie Cinematic VR z udziałem publiczności (koprod. TR Warszawa, Instytut Adama Mickiewicza, Mimo.ooo VR, 2018), “Inni ludzie” (TR Warszawa, 2019), “2020: Burza” (TR Warszawa, 2020). Spektakle w reżyserii Grzegorza Jarzyny były wielokrotnie wystawiane na festiwalach i teatrach na całym świecie, m. in. w Astanie, Awinionie, Berlinie, Bukareszcie, Dublinie, Edynburgu, Hongkongu, Jerozolimie, Londynie, Los Angeles, Monachium, Moskwie, Nowym Jorku, Pekinie, St. Petersburgu, Sztokholmie, Toronto, Wiedniu i Wellington.
Od 1998 roku Grzegorz Jarzyna jest zastępcą dyr. do spraw artystycznych TR Warszawa (dawnego Teatru Rozmaitości), w latach 2006-2012 pełnił funkcję dyrektora naczelnego teatru przy Marszałkowskiej 8. Jest twórcą profilu artystycznego i liderem zespołu TR Warszawa. W ciągu ponad 20. lat kierowania teatrem zbudował jego markę i wysoką pozycję w krajowym i światowym obiegu artystycznym. Pod jego kierunkiem TR Warszawa stał się miejscem artystycznych eksperymentów i twórczego rozwoju wielu artystów i artystek, obecnych dziś na polskich i międzynarodowych scenach teatralnych i planach filmowych, a także całej grupy producentów, producentek, menadżerów, menadżerek, zasilających kadry kultury w kraju i za granicą. Grzegorz Jarzyna stworzył ideę teatralnych projektów, których celem jest poszukiwanie nowych form teatralnych oraz wspieranie rozwoju młodych artystów teatru, takich jak m. in.: Teren Warszawa (2003/2004), TR/PL (2005/2006), Teren TR (2014/2015) czy powołana w sezonie 2015/2016 nagroda Debiut TR, przyznawana rokrocznie studentkom i studentom wydziałów reżyserii, w ramach której laureaci realizują swoje pierwsze spektakle w TR Warszawa. Jest inicjatorem i współautorem “Strategii Zespołu TR Warszawa na lata 2019-2023”, która ma przygotować zespół TR Warszawa do przejścia do nowego budynku teatru, który powstaje na Placu Defilad.
Anna Axer-Fijałkowska (wcześniej Anna Nykowska-Duszyńska)- kostiumografka teatralna i operowa urodzona w 1979 roku w Warszawie. Z teatrem związała się w 2001 roku jako aktorka. Grała w takich teatracjh jak Teatr Współczesny, Teatr Narodowy, TR Warszawa oraz w filmach i produkcjach telewizyjnych. W 2009 roku za główną rolę w filmie Małgorzaty Kozery “Nocna zmiana” otrzymała nominację do nagrody Polskiego Kina Niezależnego im. Jana Machulskiego.
W tym samym roku zadebiutowała jako kostiumografka w w spektaklu “Jedną Ręką” w reżyserii Anny Smolar w Teatrze Studio. Od tego czasu zajmuje się wyłącznie projektowaniem. W 2010 roku powstał projekt z jej kostiumami – trzykanałowa instalacja wideo w reżyserii Aernouta Mika, premiera miała miejsce na Biennale Sztuki w Sao Paulo. Obecnia praca znajduje się w kolekcji Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie,
Współpracowała z reżyserkami i reżyserami: Artur Urbański “Wiarołomni “ (TR Warszawa), Anna Smolar “Wariatka z Chaillot” (Teatr Dramatyczny w Białymstoku ) i “Pinokio” (Teatr Nowy W Warszawie) Yana Ross “Jezioro” (TR Warszawa), Anna Karasińska “Drugi spektakl” (Teatr Polski w Poznaniu ) oraz “Autokorekta” z grupą młodzieży, reż. Jakub Skrzywanek (TR Warszawa).
Stale współpracuje z Grzegorzem Jarzyną m.in przy spektaklach „L’enfant et les sortileges”, „Zwerg” , (Bayerische Staatsoper w Monachium oraz Opera de Lyon, „Męczennicy” (TR Warszawa), „Iwona Księżniczka Burgunda” (Teatr Narodów w Moskwie, „Dwa Miecze” (Shanghai Theater Academy i Beijing Tianqiao Performing Arts Center), „Inni Ludzie” (TR Warszawa), „Solaris4” (Litewski Narodowy Teatr Dramatyczny,
Od 2020 również współzałożycielka Dzikości Serca, zaangażowanego społecznie vintage shopu. W 2022 roku nominowana do najważniejszej nagrody teatralnej Litwy- Złoty Krzyż Sceny- za kostiumy do Solaris 4 w reżyserii Grzegorza Jarzyny.
W tworzeniu kostiumów interesuje ją dynamika ciała aktorki/aktora/aktorx w oderwaniu od płci. Ta sama myśl towarzyszyła jej przy tworzeniu kostiumów do rzeźby Aleja Wschodzącego Słońca.
Alesia Bardukhayeva-Arol (Алеся Бордухаева-Орёл) – białoruska aktywistka, aktorka teatralna i filmowa, reżyserka, wykładowczyni sztuki aktorskiej. Absolwentka specjalizacji aktorskiej (filmowej i teatralnej) Wydziału Teatralnego Białoruskiej Państwowej Akademii Sztuki. W latach 2003-2016 związana z Miejskim Teatrem Młodzieżowym (Homel, Białoruś). Współzałożycielka prywatnego teatru Teatru-studio “TEAM Theatre” (2016 r.) w którym pracowała jako aktorka, jak i nauczycielka aktorstwa. Założyła Fundację charytatywną «Tutaj razem»; w ramach działalności fundacji od 2019 roku nauczała aktorstwa i reżyserowała. W latach 2019-2021 jako reżyserka związana z Państwowym Teatrem “Inklision” w Homelu (Białoruś). Z powodów politycznych jesienią 2020 roku teatr współtworzony przez Alesię Bardukhayevą-Arol został pozbawiony sceny. Z powodu prześladowań politycznych aktorka i reżyserka w marcu 2021 r. przeniosła się z Homela do Warszawy.
Izabella Dudziak – polska aktorka związana TR Warszawa od stycznia 2022 roku. Absolwentka Szkoły Filmowej w Łodzi. Jeszcze na studiach zadebiutowała w Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi rolą Mary Warren “Czarownicach z Salem” w reż. Mariusza Grzegorzka (2017). Podczas 10. Forum Młodej Reżyserii w Krakowie prezentowane były trzy spektakle z jej udziałem (“Orfeusz i Eurydyka // All about love no.1” w reż. Olgi Ciężkowskiej, “Nimfy 2.0” w reż. Jana Jeleńskiego i “„PTAKI. Instrukcja” w reż. Wojtka Rodaka, laureata nagrody Debiut TR). Za rolę w spektaklu „Orfeusz i Eurydyka // All about love no.1” na 10. FMR w Krakowie otrzymała nagrodę aktorską ufundowaną przez Fundację Sceny im. Stanisława Wyspiańskiego. Zagrała w spektaklu “1968// biegnij, mała, biegnij” w reż. Remigiusza Brzyka (prod. Teatr Nowy im. Kazimierza Dejmka, 2021). W sezonie 2021/2022 w TR Warszawa zagrała w ramach zastępstwa w trzech spektaklach: “Cząstki kobiety” w reżyserii Kornéla Mundruczó, “Inni ludzie” w reżyserii Grzegorza Jarzyny oraz w “2020: Burza” w reżyserii Grzegorza Jarzyny. W kwietniu br. w TR Warszawa odbędzie się premiera z jej udziałem, “Tom na wsi” w reż. Wojtka Rodaka.
Magdalena Sildatk – studentka V roku Wydziału Aktorskiego warszawskiej Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza. Obroniła licencjat z Wiedzy o Filmie i Kulturze Audiowizualnej na Uniwersytecie Gdańskim. Zagrała Julię w “Romeo i Julii” w reż. Marzeny Nieczui-Urbańskiej (Teatr w Oknie i Teatr Szekspirowski w Gdańsku, 2016, 2017) oraz w dwóch spektaklach dyplomowych: “Stramer” w reż. Marcina Hycnara (Teatr Collegium Nobilium, 2021) oraz “Antygona.Edyp” w reż. Adama Nalepy (Teatr Collegium Nobilium, 2021). Współinicjatorka i współtwórczyni spektaklu “Klub” w reż. Weroniki Szczawińskiej (Teatr Collegium Nobilium i TR Warszawa, 2021). Wzięła udział w performansie Katarzyny Kozyry “Fressen” w Teatrze Powszechnym im. Zygmunta Hübnera w Warszawie (2021). Laureatka dwóch nagród aktorskich – przyznanych zespołowi aktorskiemu spektaklu “Klub” w reż. Weroniki Szczawińskiej przyznanych przez jury 14. Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego “Boska Komedia”.
Monika Szufladowicz – aktorka, artystka wizualna i performerka, studentka V roku Wydziału Aktorskiego warszawskiej Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza, absolwentka Wydziału Fotografii Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu, studiowała także fotografię w Szkole FIlmowej w Łodzi. Stypendystka Wydziału Sztuk Pięknych Universitat Politècnica de València. Jej prace były pokazywane m.in. w Muzeum Narodowym Benaki w Atenach, czy Muzeum Narodowym Reina Sofia w Madrycie. Jej książka “The girl from tomorrow & the boy from yesterday” prezentowana była m.in. w ramach Europejskiego Miesiąca Fotografii, a także na licznych wystawach w Polsce i w Niemczech. Twórczyni performansu Guernica-Benghazi-X, który został zaproszony m.in. na festiwal AcionMad w Madrycie. Zagrała w dwóch spektaklach dyplomowych: “Stramer” w reż. Marcina Hycnara (Teatr Collegium Nobilium, 2021) oraz “Pustka” w reż. Cezarego Kosińskiego (Teatr Collegium Nobilium, 2021). Współinicjatorka i współtwórczyni spektaklu “Klub” w reż. Weroniki Szczawińskiej (Teatr Collegium Nobilium i TR Warszawa, 2021). W filmie zadebiutowała rolą w “Pocztówki z Republiki Absurdu”. Laureatka nagrody aktorskiej Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi za rolę w spektaklu dyplomowym “Stramer” oraz dwóch nagród aktorskich – przyznanych zespołowi aktorskiemu spektaklu “Klub” w reż. Weroniki Szczawińskiej przyznanych przez jury 14. Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego “Boska Komedia”.
Bartosz T. Wieliński – polski publicysta, politolog i dziennikarz „Gazety Wyborczej”. Specjalizuje się w tematyce niemieckiej zarówno w ujęciu historycznym, jak i politycznym. W latach 2005-2009 był korespondentem “Gazety Wyborczej’ w Berlinie. Laureat nagrody Grand Press za reportaż prasowy (2013) i „Pióra Nadziei” Amnesty International (2014). Debiutował książką „Źli Niemcy” (2014), zbiorem szkiców biograficznych poświęconych historii dwudziestowiecznych Niemiec.